Chance or choice?

Ryzyk fizyk, nie miałyśmy innego wyjścia, musiałyśmy komuś zaufać. Skoro nie miałyśmy ani pracy, ani mieszkania, to w zasadzie nie było już nic do stracenia… wsiadłyśmy. Całe pocket money w naszych stanikach, paszport pod pachą i liczymy na to, że zaraz nie będziemy bohaterkami filmu „Uprowadzona”...

Znajomy znajomego naszej znajomej z Polski, razem ze swoim szefem, zawiózł nas do domu jego znajomej - właścicielki firmy sprzątającej - na rozmowę o pracę. Jak widać znajomości w tym przypadku odgrywały główną rolę. Niestety Pani nie zastaliśmy w domu, więc pracy jak nie było, tak nie ma dalej. Ale co z mieszkaniem? Pojechaliśmy do domu jednego z tych dwóch mężczyzn, których dopiero co poznałyśmy. To właśnie u niego miałyśmy mieszkać…

W tym momencie los się do nas uśmiechnął! Każda z nas miała mieć swój własny pokój z wielkim łóżkiem, do tego osobna i czysta łazienka - no, niebo a ziemia, w porównaniu do tego, jak przyszło nam mieszkać do tej pory. Do tego, domek jest tuż przy jeziorze, a do Walmartu można iść w kapciach, bo zajmuje to jakieś 5 minut. Nie mniej jednak, nauczone tutejszym doświadczeniem, nie pałałyśmy przesadnym entuzjazmem. Kilka pierwszych dni w Stanach wystarczyło, abyśmy nauczyły się dystansu do tego, co nas spotyka. 

Plan był więc taki: wracamy do Southampton, ustalamy warunki zakończenia kontraktu z naszą niedoszłą, w zasadzie, pracodawczynią. Następnego dnia wszystko potoczyło się już błyskawicznie. W poniedziałkowy poranek, właścicielka Clamman Sea Food Market oznajmiła nam, że kontrakt jest już wypowiedziany od piątku, o czym poinformowała fundację CIEE, organizatora programu Work&Travel, ale nas jakoś nie miała okazji. Już nic nas nie trzymało w Southampton, mogłyśmy „spływać”.

W między czasie odebrałyśmy telefon od naszego tajemniczego znajomego naszej znajomej, że o 18.00 przyjeżdża po nas i nasze walizki i zabiera nas do naszego nowego mieszkania. Po drodze zahaczamy o restaurację przy zatoce - wino, ostrygi, owoce morza… Jeszcze dwie godziny wcześniej nie wiedziałyśmy co się z nami stanie i bezczynnie siedziałyśmy na ganku naszego 14-osobowego przybytku. Chwilę później popijamy wino przy zachodzie słońca, patrząc na zacumowane w doku jachty. USA – tu już nic nas nie zaskoczy. A gdzie dokładnie teraz jesteśmy i co robimy?

Trafiłyśmy do Riverhead, gdzie nie tylko mamy dach nad głową, ale także i osoby, które chcą nam pomóc, tak po prostu z dobrej woli. W takich chwilach wraca wiara w ludzi! A co z pracą? Rozmowę miałyśmy dwa dni później, u tej samej Pani, której wcześniej nie zdołałyśmy poznać. Rosjanka, od 20 lat prowadzi Hamptons Superior Cleaning - firmę sprzątającą rezydencje na całym Long Island. Konkretna, ale bardzo miła osoba. Spodobałyśmy się od razu, a dobry angielski był naszym atutem. Zaproponowała nam dwa dni ciężkiego treningu i jeśli się sprawdzimy, to resztę wakacji spędzimy z cleaning supplies w ręku. Nie będziemy ściemniać - trening był konkretny i wyczerpujący fizycznie. Poza tym, nie miałyśmy pojęcia, że sprzątanie czyjegoś domu to taka skomplikowana sprawa! Czekały na nas nie tylko filmy video z instrukcjami jak czyścić każde pomieszczenie, ale także kurs ścielenia łóżka, prawidłowego odkurzania, składania ręczników, a nawet czyszczenia kibla. Dowiedziałyśmy się, że firmy sprzątające, co najmniej raz do roku, mają swoją własną konferencję – w 2013  roku odbędzie sie takowa w  Las Vegas!

Przeprowadzka o 17,6 mili bliżej do NYC 

W każdym razie, udało się – zdałyśmy egzamin i takim sposobem skończyłyśmy jako „Pokojówki na Manhattanie”, a w zasadzie na Long Island. Sęk w tym, że rezydencje, które sprzątamy, należą w większości do tych samych ludzi, którzy na co dzień zamieszkują przeważnie Upper East Side…

Czy tak właśnie miało być? Czy to był nasz wybór czy los tak chciał?
Chance or choice?

Stay tuned and see what happened next!

Xoxo,

Jul&Ol